Nagsisimula na ang lahat na mag-empake ng kanilang gamit pauwi. Mag-aalas singko na pero pareho yata tayong walang balak umuwi.
Nakakapanibago lang kasi minsan, mapapansin ko na lang na wala ka na sa cubicle mo lalo sa mga araw na sobrang dami ng mga gawain. Ngayon, himala yatang nasa opisina ka pa samantalanag ako ay sanay nang umaalis ng opisina ng walang araw.
"Tara. Siomai. Libre ko." sabi mo.
Hindi naman ako maarte pero noong sinabi mong mag-siomai tayo, hindi ako naniwala agad.
"Tara na. Di ba paborito mo ang siomai tsaka yung sunset sa SM hahaha " dagdag mo.
Sumama naman ako. Kasi gusto ko 'yun. Gusto kita.
Malamig ang hapon na 'yun. Wala akong dalang suot na jacket dahil sanay naman na ako habang ikaw naman ay suot-suot ang itim mong hoodie. Hindi naman awkward pero hindi lang yata akong sanay na kasabay kang maglakad paalis ng opisina papuntang SM. Yun yata ang pinakamahabang lakaran sa buhay ko. Mas mahaba pa sa mga trails sa kabundukang napuntahan ko.
Hindi naman kasi tayo ganooon ka-close. Sa inuman at kainan lang yata tayo nagkakasama o sa mga boring na meeting kung saan tayo nakakapag-yosi break. Wala akong ibang alam sa'yo maliban sa mag-isa mo dito sa Baguio at mahilig ka sa pusa. Na-inlove ka noon sa isang babaeng may iba. Na-tsismis ka noon sa isa pa nating ka-opisina. Mahilig kang kumanta. Madaling malasing.
Pero hindi mo rin ako kilala.
Nagba-blog ako tungkol sa'yo. Sinasadya kong humiram ng lighter tuwing makakasabay kang magyosi kahit may dalawang akong lighter sa opisina at sa bag. Pinapakinggan ko ang pinatutugtog mo tuwing alas dos ng hapon. Alam ko kung saan ka tumatambay tuwing Biyernes. Alam kong marami kang imbak na kape sa mobile ped at alam kong naglalaro ka ng Sims tuwing nabuburyong ka na sa trabaho.
May mga bagay na lilipas. Katulad ng sunset, katulad ng oras na ito. At sigurado akong isa rin ito sa mga bagay na hahayaan ko na lamang mangyari at dumaan dahil alam kong hanggang dito na lamang - mga sunset ang laging pumupuno sa ating pagitan. ###
