Sagada

May kalungkutan itong mga restaurant at kainan. May kakaibang pait itong kape, usok ng sigarilyo, at malamig na hanging kanina pa kumakalabit sa akin.

Hinahanap pa rin kita sa mga sulok, mga eskinita,

sa mga lunang dati nating pinuntahan.

Ilang beses o ilang taon pa ba akong maggagalugad at aasa sa mga baka sakali –

mga muling pagkikita,

mga pagbabalik,

at muling pagsasama.

Marami nang nabago. Pero naririnig ko pa rin sa Echo Valley ang

alingawngaw ng mga salitang sinabi mo,

“Mahal kita.”

Nasasabik pa rin ako sa mga umaga. Baka

nasa tabi lang kita at handang samahan akong maglakad sa lilim ng mga punong pino.

Nasabik pa rin ako tuwing dapit-hapon dahil baka mula sa dulo nitong kalye ay dumating ka’t samahan akong habulin ang huling sikat ng araw.

Nasasabik pa rin ako init ng bonfire kasama ka. Nasasabik ako lagi sa’yo.

Nalulungkot ako dahil hindi kayang tangayin ng ulan ang mga alaalang ito na akala ko ay naibaon ko sa maraming nagdaang taon na wala ka. Ikaw ang laging hantungan ng lahat ng bagay at

hindi mo ako pinatatakas sa kalungkutan

na habang buhay kong bitbit kasama ng iyong alaala.

Mahal pa rin kita aking Sagada. ###  

Pasensya na. Mula 2009, hindi pa rin ako umuusad sa aking buhay. Punung-puno na ang blog na ito tungkol sa Sagada at kalungkutan.