May isang hapong nasa taas ako ng isang burol sa Mabua (Surigao City). Tanaw ko ang malawak na dagat na may iba-ibang kulay ng asul. Malamig ang yakap ng hangin at ang mga puno ng niyog sa gilid ng dagat ay sabay-sabay na sumasayaw. Gusto kong tumigil ang daigdig noon pero patuloy sa paglalim ang mga anino tungong gabi. Kailangang bumaba, kailangang bumalik sa reyalidad.
Ito yung panahong inaalala ko ang kamatayan (dahil sa pagpanaw ng isang kapamilya). Ano nga ba ang meron pagkatapos ng hangganan? Alam kong darating din lang naman tayo sa dulo ngunit naiisip ko lang: bakit tayo nabubuhay sa lungkot, galit, at poot? Nakakapagod lumaban araw-araw.
Dito muna ako. Dito muna. ###
No comments:
Post a Comment