Pansamantala

May isang hapong nasa taas ako ng isang burol sa Mabua (Surigao City). Tanaw ko ang malawak na dagat na may iba-ibang kulay ng asul. Malamig ang yakap ng hangin at ang mga puno ng niyog sa gilid ng dagat ay sabay-sabay na sumasayaw. Gusto kong tumigil ang daigdig noon pero patuloy sa paglalim ang mga anino tungong gabi. Kailangang bumaba, kailangang bumalik sa reyalidad. 

Ito yung panahong inaalala ko ang kamatayan (dahil sa pagpanaw ng isang kapamilya). Ano nga ba ang meron pagkatapos ng hangganan? Alam kong darating din lang naman tayo sa dulo ngunit naiisip ko lang: bakit tayo nabubuhay sa lungkot, galit, at poot? Nakakapagod lumaban araw-araw.

Dito muna ako. Dito muna.  ###

May bulong itong umaga sa panaginip

May bulong itong umaga sa panaginip:

"dito ka muna."

Minsan, masmalamig ang salitang "okey lang" kaysa sa katahimikan. May extrang pagod ang gabing ito.

Panalangin

Panginoon ng madaling-araw,
itawid mo ako
tungong panaginip.
Bigyan mo ako ng mas
payapang umaga. #

Weathering with You

Ito ang naintindihan niya matapos ang lahat-lahat:

Siya'y nabubuhay sa pagitan ng langit at lupa.
laging nagbabakasali, nagdududa. 

Kasama ng mga estrangherong iniiwan lagi ng alaala 
tuwing nais nilang tumakas sa lupa 
at lumipad tungong langit kung nasaan ang pag-asa. 

Nanalangin siya ng araw sa gitna ng ulan. 
Ibinigay ng langit ang katiting na liwanag ngunit nais niya'y 
tag-araw. 
Nanalangin siya ng mahabang ulan sa gitna ng tag-araw. Dumating ang ambon. 

Siya'y mortal sa ibabaw ng lupa at langit na kailanma'y hindi niya malilipad o masisid. 
Ganoon siyang nabubuhay sa pagitan ng langit at lupa, ulan at araw,
galit at pag-ibig. 

Habang buhay siyang maghahanap, 
mababalisa pagka't hindi laging may araw sa tag-araw o ulan sa tag-ulan. 
Siya'y estrangherong nabubuhay sa mga pagitan.#

________________________________________________________________________

OA pero emotional ako kanina buong pelikula hanggang sa maihi ako bigla nung malapit nang mag-end yung movie. Haha Anyway, ini-imagine ko na kung paano ilalapat yung kanta ng Radwimps sa pelikula katulad ng sa Your Name pero hindi ko pa rin napigilan mapa-shet sa tuwing papasok na ang music. May dalawang parte ng pelikula na napasigaw ang mga tao na walang kinalaman (on a significant manner?) sa movie itself. Hindi ako lubusang naka-move on sa Your Name dahil sa pelikulang ito. Bigyan niyo ako ng resolution. Shet. 

Anyway, ang masasabi ko lang ay familiar ang pakiramdam sa pelikulang ito. Train, crossroads, skyline, sunsets, ulan, spaces. Mas moderno dahil sa Tokyo ginawa ngunit kasing pasabog pa rin ng Your Name pagdating sa paglalapat ng fantasy at myth sa buhay ng mga character. Makulay pa rin siya in terms of setting. Malikot ang cinematography in a nice manner. Favorite yata ni Makoto Shinkai at ng production team yung staccato-montage style ng close up to medium to long shots na pinalamanan ng silences (hindi ko alam ang tamang term, natulog ako sa film class). Siyempre madrama but this is more direct than Your Name na kinuha sa silence, close ups, space, at music rin in a timid manner. Ganito rin naman itong Weathering with You pero mas diretso ng kaunti kaysa sa Your Name. Ang gulo ko rin, no?

All in all, gusto ko itong pelikulang ito lalo na at maulan dito sa Baguio at lahat ay nananaginip ng kaunting araw sa mahaba ngunit masalimuot na tag-ulan. ###

An old drama

Hababg nakikinig sa Skinny Love ni Bon Iver, habang nag-aayos ng mga libro, nakita ko ang isang lumang-lumang printed article mula Philippine Collegian. It sorts of hurt to remember your smile ni Glen Diaz.

Ito ang paborito kong linya:

"And while in the future, I might find someone, who will reintroduce me to that rare feeling which you so effortlessly brought and kept, I know, there are names and faces that change everything like cyclones in a field, that leave us with with scars, beautiful and memorable, and we are never the same since."

Matutulog na lang muna ako. #

Walang Hanggang Tag-ulan

Noong araw na nanalangin ako ng mas mahabang tag-araw ay ang araw na nawala ka. Kasunod noon, habang himbing ang daigdig, dumalaw ang unang ulan ng Hunyo: nagpakilala at nagbabala ng mas mahabang mga araw ng ulan.

Mula noon, bubuksan ng hamog ang umaga at ikinakalat ang sikat ng araw sa dingding at bintana. Ang paggising ay pakikipagtunggali sa pagitan ng panaginip at lumbay. Ang araw ay magtatapos nang may hamog sa mga daanan at sinasakop ang siyudad tungong kadiliman. Wala ka pa rin.

Nagsimula ang pag-ulan tuwing tanghali. Kaunting araw at muling magbabalik ang ulan na nagpapahiwatig ng mas mahabang pananatili. Ang init ng tanghali ay naging lamig na dati'y sa gabi lang dumarating. Mas mahaba na ang ulan kaysa araw, ang lamig kaysa init, ang lumbay kaysa saya.

Nagsimula ang pag-ulan tuwing hapon kasabay ng makapal ng hamog. Ang alas singko'y pagluha ng langit. Ang mga kalye'y nalulunod. Magtatapos ang araw na walang araw, ang dilim ay mas madilim sa anino. Ang lamig ay mas malamig sa yelo. Wala ka pa rin.

Nagsimula ang mas mahabang pag-ulan sa gabi habang lahat ay nagkukukot sa kanilang mga higaan. Nagkukulang ang kumot, nawawala ang init. Mas humihigpit ang yakap sa unan. Mas lumalawak ang kuwarto. Nasasanay sa tunog ng ulan sa bubungan; hindi na siya estranghero, hindi na siya bago.

Wala ka pa rin. Ang narito ay ang lamig na laging nakamasid sa bintana, kumakatok sa pintuan; pahiwatig ng walang hanggang tag-ulan. #

Pagbabalik sa Vergara Alley

Masikip ito noon para sa ating dalawa. Hindi tayo magkasya kapag sabay tayong bumibili ng kape at sigarilyo sa 7/11. Nag-aalala pa tayo sa maaapakang pusa tuwing madaling-araw kaya’t banayad nating binabagtas ang makipot na eskinita

hanggang sa masaulo nating pareho ang mga bitak at mga nakausling semento

hanggang sa hindi na tayo napapatid at nasanay maglakad nang may pag-iingat.

Masikip ang Vergara Alley. Lumawak na lamang ito noong hindi mo na dinaraanan, noong ibang kalye na ang iyong tinutungo, magkaibang bahay na ang ating inuuwian.

Akala ko’y saulo ko na ang eskinitang ito; masyado pala itong malawak para sa mga nag-iisa.

###