Dumating ng maaga ang ulan para kay Joseph. 

Alas singko ng umaga pa lamang ay nagising na siya; di katulad ng mga araw na may pasok siyang nagigising ng alas siyete o alas otso. Pero di ito tulad ng mga ibang gising - may katahimikan sa unang dilat ng mga mata niya. Walang bakas ng panaginip, walang naiwang antok. Ang tanging nararamdaman niya sa sandaling yun ay ang pagtigil ng oras, pag-aagaw ng liwanag sa mga anino. 

Lumingon siya sa direksyon ng bintana. Nagliliwanag na sa labas. 

Dumarating siya tuwing madaling araw

at pinupulot paisa-isa ang mga nawasak kong panaginip. 

Isisilid niya sa ilalim ng unan at aalis nang hindi nagpapaalam.

"Sa Muli Nating Pagkikita"

1. Tahimik ang Sunshine Park noong huling sindi natin ng sigarilyo. May mga saglit na katahimikan sa pagitan ng paghithit-buga. Paulit-ulit. Paulit-ulit.

2. Saglit kang tumanaw sa langit, maganda ang sikat ng araw, masigla ang mga puno. Nagmamadali ang lahat - mga jeep, taong nagdaraan, ang daigdig. Tayo ay naiiwang nakaupo sa parke, nagbibilang ng mga minuto, ng oras bago magpasya. 

3. Alam natin noon, hindi na tayo babalik sa ganoong sitwasyon - nagpapalipas ng oras, namumuhay sa mga pagkaantala. Ang mga bagay, mga desisyong pipiliin natin mula sa araw na iyon ay siyang magtatakda ng ating hantungan. Nagdadalawang-isip ako noon, sigurado ka na. Nung araw na yun ay pinili nating magsulat tungkol sa mga sangandaan kahit na ang totoo'y ako lamang ang may alinlangan. Ako lamang ang walang sagot na sinabi mong aalamin mo "sa muli nating pagkikita." Nilisan natin ang liwasan nang hindi sigurado kung tayo'y magkikita pa o hindi na.

4. Ilang beses nating ibiniro ang kamatayan sa isa't isa at kinumbense ang mga sarili nating ito'y hindi maiiwasan. 

5. Sa huli, sa magkabilang panig ng daigdig tayo  napadpad. Gusto kitang maalala na masaya, katulad noong araw ng iyong kasal. Gusto kitang maalalang nakangiti habang nangungumusta kasama ng kape (ang huling araw din na tayo'y nagkita). 

###

"Hintay" ang sabi ng panaginip sa magdamag

Pansamantala

May isang hapong nasa taas ako ng isang burol sa Mabua (Surigao City). Tanaw ko ang malawak na dagat na may iba-ibang kulay ng asul. Malamig ang yakap ng hangin at ang mga puno ng niyog sa gilid ng dagat ay sabay-sabay na sumasayaw. Gusto kong tumigil ang daigdig noon pero patuloy sa paglalim ang mga anino tungong gabi. Kailangang bumaba, kailangang bumalik sa reyalidad. 

Ito yung panahong inaalala ko ang kamatayan (dahil sa pagpanaw ng isang kapamilya). Ano nga ba ang meron pagkatapos ng hangganan? Alam kong darating din lang naman tayo sa dulo ngunit naiisip ko lang: bakit tayo nabubuhay sa lungkot, galit, at poot? Nakakapagod lumaban araw-araw.

Dito muna ako. Dito muna.  ###

May bulong itong umaga sa panaginip

May bulong itong umaga sa panaginip:

"dito ka muna."

Minsan, masmalamig ang salitang "okey lang" kaysa sa katahimikan. May extrang pagod ang gabing ito.

Panalangin

Panginoon ng madaling-araw,
itawid mo ako
tungong panaginip.
Bigyan mo ako ng mas
payapang umaga. #

Weathering with You

Ito ang naintindihan niya matapos ang lahat-lahat:

Siya'y nabubuhay sa pagitan ng langit at lupa.
laging nagbabakasali, nagdududa. 

Kasama ng mga estrangherong iniiwan lagi ng alaala 
tuwing nais nilang tumakas sa lupa 
at lumipad tungong langit kung nasaan ang pag-asa. 

Nanalangin siya ng araw sa gitna ng ulan. 
Ibinigay ng langit ang katiting na liwanag ngunit nais niya'y 
tag-araw. 
Nanalangin siya ng mahabang ulan sa gitna ng tag-araw. Dumating ang ambon. 

Siya'y mortal sa ibabaw ng lupa at langit na kailanma'y hindi niya malilipad o masisid. 
Ganoon siyang nabubuhay sa pagitan ng langit at lupa, ulan at araw,
galit at pag-ibig. 

Habang buhay siyang maghahanap, 
mababalisa pagka't hindi laging may araw sa tag-araw o ulan sa tag-ulan. 
Siya'y estrangherong nabubuhay sa mga pagitan.#

________________________________________________________________________

Freewrite mode. OA pero emotional ako kanina buong pelikula hanggang sa maihi ako bigla nung malapit nang mag-end yung movie. Haha Anyway, in-imagine ko na kung paano ilalapat yung kanta ng Radwimps sa pelikula katulad ng sa Your Name pero hindi ko pa rin napigilan mapa-shet sa tuwing papasok na ang music. May dalawang parte ng pelikula na napasigaw ang mga tao na walang kinalaman (on a significant manner?) sa movie itself. Hindi ako lubusang naka-move on sa Your Name dahil sa pelikulang ito. Bigyan niyo ako ng resolution. Shet. 

Anyway, ang masasabi ko lang ay familiar ang pakiramdam sa pelikulang ito. Train, crossroads, skyline, sunsets, ulan, spaces. Mas moderno dahil sa Tokyo ginawa ngunit kasing pasabog pa rin ng Your Name pagdating sa paglalapat ng fantasy at myth sa buhay ng mga character. Makulay pa rin siya in terms of setting. Malikot ang cinematography in a nice manner. Favorite yata ni Makoto Shinkai at ng production team yung staccato-montage style ng close up to medium to long shots na pinalamanan ng silences (hindi ko alam ang tamang term, natulog ako sa film class). Siyempre madrama but this is more direct than Your Name na kinuha sa silence, close ups, space, at music rin in a timid manner. Ganito rin naman itong Weathering with You pero mas diretso ng kaunti kaysa sa Your Name. Ang gulo ko rin, no?

All in all, gusto ko itong pelikulang ito lalo na at maulan dito sa Baguio at lahat ay nananaginip ng kaunting araw sa mahaba ngunit masalimuot na tag-ulan. ###

An old drama

Hababg nakikinig sa Skinny Love ni Bon Iver, habang nag-aayos ng mga libro, nakita ko ang isang lumang-lumang printed article mula Philippine Collegian. It sorts of hurt to remember your smile ni Glen Diaz.

Ito ang paborito kong linya:

"And while in the future, I might find someone, who will reintroduce me to that rare feeling which you so effortlessly brought and kept, I know, there are names and faces that change everything like cyclones in a field, that leave us with with scars, beautiful and memorable, and we are never the same since."

Matutulog na lang muna ako. #